چند دقیقه ای با دختران

یادم است چند روز پیش تو پارک میرزای شیرازی نشسته بودم و بازی بچه ها را تماشا می کردم. یک مصاحبه کوتاه از بچه ها داشتم. خوشبحالشون ازهمه چیز آسوده هستند. تو مصاحبه هام از بچه ها در مورد پدر و مادرشون پرسیدم. یکی از دخترها گفت:  

پدر من جانباز شیمیایی هست حداقل 50 درصد شیمیایی شده.

ازش پرسیدم: پدرت حالت اشتغاله؟

گفت: یعنی چی؟

گفتم : یعنی اینکه از بنیاد شهید حقوق می گیره؟

گفت: نه.

پرسیدم: پس چکارمی کنه؟

 گفت: داره با مرگ دست و پنجه نرم می کنه.

یادم اونایی افتادم که از این جنگ بهره بردند اما این فرد که یک جانباز شیمیایی است و باید هفته یکی دو بار در بیمارستان بستری بشه. این هم از مزیتهای جنگی که بیست سال ازش می گذره ولی تعدادی هستند که جانشان را در این راه نیمه و نصفه از دست داده اند و حالا هیج جای این دنیا جا ندارند. کسی نیست که به آنها رسیدگی کند. از دخترک پرسیدم:

پس خرج خانواده با کیه؟

گفت: مادرم معلم است.

پرسیدم: مدرسه شاهد می ری؟

یکی دوسال اول را رفتم اما چه ها اذیتم کردند. من هم از آنجا بیرون اومدم و تو مدرسه معمولی درس خودنم.

15 ساله بنظر می رسید. کلاس سوم راهنمائی بود. از چشماش فهمیدم که سختی ها در خانواده دارند. بنیاد شهید فقط یک اسمه و کاری برای کسی نمی کنه؟ خود من که ویراستار و خبرنگار هستم این رو بوضوح می بینم و حس می کنم.

از دخترک پرسیدم : چرا چادر سر نمی کنی؟

گفت: سر می کردم. اما بعضی از این چادریها جامعه ما را خراب کرده اند و زیر چادر چه کارها که نمی کنند.

شما قضاوت کنید این حرفها از زیان یک بچه که 15 سال بیشترندارد چه پیغامی را به همراه دارد؟ از من پرسید شما چرا چادر سر می کنید؟

گفتم: من به خاطر کارم به خاطر امنیت و آرامشی که می دهد چادر سر می کنم.

چند دقیقه ای را با بچه ها بودم. آنطرف تر از بچه ها تعدادی پسر هم سن و سال دخترها بودند که گاهی متلک و حرفهای بی ربط می زند.

دخترها به گشت ارشاد اشاره کردند. از من خواستن اگر گشت ارشاد آمد بگویم که دارم با آنها مصاحبه می کنم. قبول کردم.

همکارم آمد. من از بچه ها خداحافظی کردم. به دخترکی که پدرش جانباز بود گفتم:

قدر پدرت را بدان اگر او نبود من و تو به این راحتی تو پارک قدم نمی زدیم.

سکوت کرد. سرش را پائین گرفت و چیزی نگفت.